Leslíf mitt er undirlagt af Gyrði Elíassyni. Þetta orðalag "undirlagt af" er auðvitað ekki viðeigandi. Það er ekki eins og það sé eitthvert skítadjobb að stafa sig í gegnum höfundarverk G.E. - djúpt og tært sem það er og einhver þéttasta vörn gegn geislavirkni engilsaxneskra áhrifa á íslensk mál sem völ er á. Ég kemst nánast ekkert áfram við lesturinn því ég staldra við í þriðju hverri línu og punkta hjá mér orð og orðasambönd og hugsa: Ég tala enga íslensku. Eins og mér hafi ekki verið þetta nægilega ljóst fyrir.
Orðasambandið "undirlagt af" er þó viðeigandi í vissum skilningi. Og þá í tengslum við taugakerfi mitt. Málið er að ég hef tekið að mér að skrifa yfirlitsgrein um höfundaverk G.E. frá árinu 2000 fyrir Bókmenntavef Borgarbókasafnsins. Möguleikarnir á því að mistakast eru nánast óþrjótandi. Hvað í veröldina ætla ég að segja af viti um skrif þess sem líklega er best skrifandi á íslenska tungu á vorum tímum? Þar fyrir utan kemst Gyrðir sem höfundur hættulega nálægt þeirri skilgreiningu á guðshugmyndinni að þar fari vera sem gerir ætlun sína ljósa með því að dyljast. Hvernig fangar maður í orð það sem er ferjað frá einni vitund til annarrar af slíku látleysi og einfaldleika að hafi maður ekki varann á sér - með öðrum orðum, gerist maður sekur um leti - fer maður á mis við skilaboðin? Ef einhver er með svarið við ofangreindum spurningum má sá hinn sami senda mér tölvupóst.
Lestur er fyrst og fremst reynsla. Lesið og þér munuð upplifa/skilja/sjá/(fyllið inn af eigin þörfum og geðþótta). Að því leytinu til er það að lesa hliðstæða þess að lifa. Stundum er þetta ekki flókið. Til að mynda ætti ég ekki í vandræðum með að kjarna það sem sagan af Galdrakarlinum í Oz vill segja: Það eina sem kona þarfnast er par af smart skóm og afar tryggur hundur. Hvað Gyrði varðar ... það þarfnast meiri yfirlegu.
