Í upphafi var orð, um miðbikið voru orð ... að lokum verða orð.

Leslíf mitt er undirlagt af Gyrði Elíassyni. Þetta orðalag "undirlagt af" er auðvitað ekki viðeigandi. Það er ekki eins og það sé eitthvert skítadjobb að stafa sig í gegnum höfundarverk G.E. - djúpt og tært sem það er og einhver þéttasta vörn gegn geislavirkni engilsaxneskra áhrifa á íslensk mál sem völ er á. Ég kemst nánast ekkert áfram við lesturinn því ég staldra við í þriðju hverri línu og punkta hjá mér orð og orðasambönd og hugsa: Ég tala enga íslensku. Eins og mér hafi ekki verið þetta nægilega ljóst fyrir.

Orðasambandið "undirlagt af" er þó viðeigandi í vissum skilningi. Og þá í tengslum við taugakerfi mitt.  Málið er að ég hef tekið að mér að skrifa yfirlitsgrein um höfundaverk G.E. frá árinu 2000 fyrir Bókmenntavef Borgarbókasafnsins. Möguleikarnir á því að mistakast eru nánast óþrjótandi. Hvað í veröldina ætla ég að segja af viti um skrif þess sem líklega er best skrifandi á íslenska tungu á vorum tímum? Þar fyrir utan kemst Gyrðir sem höfundur hættulega nálægt þeirri skilgreiningu á guðshugmyndinni að þar fari vera sem gerir ætlun sína ljósa með því að dyljast. Hvernig fangar maður í orð það sem er ferjað frá einni vitund til annarrar af slíku látleysi og einfaldleika að hafi maður ekki varann á sér - með öðrum orðum, gerist maður sekur um leti - fer maður á mis við skilaboðin? Ef einhver er með svarið við ofangreindum spurningum má sá hinn sami senda mér tölvupóst. 

Lestur er fyrst og fremst reynsla. Lesið og þér munuð upplifa/skilja/sjá/(fyllið inn af eigin þörfum og geðþótta). Að því leytinu til er það að lesa hliðstæða þess að lifa. Stundum er þetta ekki flókið. Til að mynda ætti ég ekki í vandræðum með að kjarna það sem sagan af Galdrakarlinum í Oz vill segja: Það eina sem kona þarfnast er par af smart skóm og afar tryggur hundur. Hvað Gyrði varðar ... það þarfnast meiri yfirlegu. 

Einn er heil tala

Í dag hafa bókstaflega allir og andskotinn sent mér tölvupóst með alls kyns misspennandi gylliltilboðum í tilefni af þessum meinta degi meintra einhleypinga. Hvaða rugl er þetta og hvaða markaðsviðrini fann upp á þessu? Er hugmyndin hér að nýta sér (meinta) einsemd óparaðra einstaklinga? Er þetta tilraun til að fýra undir þeirri tilfinningu að líf okkar einhleypra skorti eitthvað, að í sál okkar sé hola og svo vilji til að hér sé einmitt varan sem geti fyllt þá holu? Eða hefur heimurinn virkilega svona miklar áhyggjur af því að einhleypt fólk sé blankara en þeir sem fengu far með Nóa og tvíhyggjuörkinni hans? Er þetta gert af sannri aumingjagæsku? Ef svo er vil ég koma því á framfæri að ég er alls ekkert blönk eins og stendur og líf mitt allt tiltölulega holulaust. Ég er alveg með frekar fín laun. Og spara þar að auki helling á því að þurfa ekki að kaupa gjafir við öll möguleg og ómöguleg tilefni handa einhverjum guðsvoluðum kærasta/eiginmanni sem setur grænmetið alltaf innst í ísskápinn, klárar allar lífrænu hneturnar og nennir aldrei að þrífa sturtubotninn.

Sjálf skilgreini ég mig reyndar ekki sem einhleyping. Ég á hund. Hann er meira að segja frekar ódýr í rekstri. Þannig að ég afþakka öll tilboð í dag. Ég hef engu að síður á prjónunum mikil plön um að versla bráðlega nýútgefnar dagbækur David Sedaris sem og gönguljós til að festa um mig miðja svo ég drepi mig nú ekki óvart einn daginn á myrkri morgungöngunni með hundinn. Ég ætla líka að kaupa mér fleiri ullarsokka og mögulega hitablásara  (sjá síðustu færslu) og utanáliggjandi harðan disk undir gögnin í gömlu tölvunni minni sem hefur gefið það skýrt út að dagar hennar séu taldir. Mögulega kippi ég meira að segja einhverjum óþarfa með þegar ég kem að kassanum til að borga uppsett verð (jafnvel uppsprengt verð). En ekki í dag. Í dag versla ég ekki nokkurn skapaðan hlut. Í dag legg ég saman einn plús einn og fæ út núll. Í dag er ég ellefu. Vinsamlegast beinið viðskiptum yðar eitthvert annað því eins og maðurinn sagði: Go sell crazy someplace else. We´re all stocked up here.

Að loknum álestri

Ég veit ekki hvort það er góð ákvörðun eða slæm að setja inn færslu (í fyrsta skipti í lengri tíma en ég kæri mig um að muna) í blábyrjun nóvembermánaðar en einhverra hluta vegna finnst mér eins og þannig verði það að vera. Mér er kalt. Það er reyndar ekki bundið við nóvember. Burt séð frá stöðunni á almanakinu er ég alltaf klædd í ullarklæðnað heima hjá mér sem gerir ekki beinlínis neitt fyrir neinn. Ég ætlaði að skrifa fyrir 46 ára gamla konu en hætti við það. Ullarföt er sæt á börnum. Punktur. Ég er ekki barn. Punktur.

En mér er sem sagt alltaf kalt. Alltaf. Vinur minn spurði mig nýlega hvað valdi? Hvort ég sé ekki með svona "central heating" heima hjá mér? Einhverra hluta vegna tengi ég þetta orðasamband "central heating" alltaf við Lundúnir eftir The Blitz (hvað heitir það á íslensku?). Ekki að ég hafi upplifað það ástand allt. Auðvitað ekki. Ég er 46 ára. Ekki 96. En ég lít samt alveg út fyrir að tilheyra þessum tíma (og fyrir að vera 96 ára) þegar ég sit kappklædd og les á kvöldin. Með prjónuðu stúkurnar sem ég fékk í afmælisgjöf til að halda hita á úlnliðunum. Þetta virkar að einhverju leyti - fingurnir haldast frjálsir til að fletta síðunum. En jökulkaldir. 

Síðastliðið ár hef ég gert eitt og annað til að sporna við ástandinu. Til að mynda skipt um gólfefni, sett upp gluggatjöld og stundum hleypt hundinum upp í sófa. Í tengslum við þær framkvæmdir kemur orðatiltækið skammgóður vermir upp í hugann. Breytingin er sum sé óveruleg. Og þó gluggarnir á húsinu mínu mættu mögulega vera þéttari er ég farin að hallast að því að rót vandans liggi ekki í ytra byrðinu né í hitakerfi hússins. Heldur hið innra. Í miðstöð líkamans. Lögnum taugakerfisins. Þar er eitthvað bogið. Verulega bogið. Og mögulega, óttast ég, laskað til frambúðar. (Svo ég hleypi svartsýnisrauparanum að, þeim málóða apa.) Í það minnsta virka engin af þessum hefðbundnu ráðum um klæðnað eftir veðri og aðstæðum, hækka í ofnum og hafa húsdýr í stofunni. Staðan er alltaf sú sama. Ég skelf. Þannig að mig dreymir í átt að miðbaug. 

Upp á síðkastið hefur þó eitt og annað orðið til þess að þenja áhyggjur mínar út fyrir það sem bundið er við líkamlega upplifun. Ég hef eitthvert algert óþol fyrir tilfinningasemi. Sér í lagi öllu sem vogar sér að snerta á rómantík. Ég hreinlega þoli ekkert slikt. Frekar myndi ég lesa skáklýsingar en eitthvað sem fæst við tilhugalíf fólks. Hvað merkir þetta? Er þetta viðvarandi kul í limum og búk að smeygja sér inn í mitt andlega líf? Og ef svo er, fæ ég ekkert við það ráðið? Eru yfir höfuð til einhver ráð við svona löguðu. Duga ferðir til heitari landa eða erum við að tala um drastískara inngrip? 

(Ég las reyndar Levels of Life eftir Julian Barnes í vikunni og komst svo við að ég mátti vart mæla. Bókin er essay-ja skrifuð eftir fráfall eiginkonu hans og lýsir þeim ómöguleika að halda áfram með lífið eftir að ástin í lífi hans er honum horfin. Frásögnin hreyfði djúpt við mér. Sem ég taldi nokkurt "batamerki". Ég gæti augljóslega vel tengt við hinar heitari kenndir sem bærast í brjóstum manna. En svo áttaði ég mig. Þetta er auðvitað fyrst og fremst bók um sorg. Djúpa sorg. Sorg sem stingst eins og ísnál í gegnum merg og sál. Right up my allay.)

ef heilanum á mér væri stungið inn í MIR skanna á meðan ég horfi á nýja eldhúsið mitt ...

þá liti myndin af honum svona út. nýja eldhúsið er vægast sagt fínt. vægast sagt. mér finnst ég eiginlega þurfa að bjóða öllum heiminum í mat – jafnvel þótt það þýði að ég þurfi að bjóða karókí-nágrannanum líka og leyfa honum að syngja eftir matinn. við höfum mjög ólíkan tónlistarsmekk. fjölskylda mín ber ábyrgð á þessu. þ.e. eldhúsinu. ekki sönghæfileikum og lagavali karókí-nágrannanns. skrapatólið sem ég – með því að beita öllum tiltækum verkfærum jákvæðrar sálfræði – kallaði eldavél og rotnandi rústirnar af ódýrri ikeainnréttingu frá 1993 voru orðin mínum nánustu slíkur þyrnir í sál og huga að þau afbáru þetta hreinlega ekki lengur. það var sama hvernig ég spyrnti við fótum, fólk var fast fyrir. og vildi fórna fé og frítíma og líkamlegri heilsu til að forða mér úr þessum aðstæðum. ég veit eiginlega ekki hvað ég á að segja. þetta er vandræðalegt. best að elda bara eitthvað. 

og lesa. vinnu minnar vegna ver ég allt of björtum kvöldustundum í að hámlesa enskar ungmennabókmenntir. afar misgóður litteratúr það. ég væri ekki að þessu ef starf mitt krefðist þess ekki af mér. svo ég geðheilsujafna með ali smith. ef þið hafið ekki lesið neitt eftir ali smith skuluð þið byrja strax. hún gerir svipaða hluti fyrir heilann í manni og nýtt eldhús. pow! ... nú byrjar karókí-nágranninn. nema hann hefur ákveðið að sleppa karókí-undirspilinu í kvöld og er sjálfur að spila á gítarinn. hann hóstar eiginlega meira en hann syngur. þetta er mjög ljótur hósti. hljómar ekki eins og flensuhósti. og passar illa inn í lagið þó mér heyrist þetta vera einhver hippaslagari. kannski reykir hann. hann reykir pottþétt. ég veit ekki til þess að það sé nein flensa í gangi hérna í hitabylgjunni. en hann gæti auðvitað hafað gleypt lúsmý. þau kvikindi er ég blessunarlega laus við. flugur hafa álíka mikinn áhuga á mér og karlmenn. ég vil trúa því að það tengist blóðflokk fremur en lykt. og þó ...  ég hef verið að kvarta undan því við fólk að það sé svo mikil rakspýralykt af nýja sjampóinu að mér líði næstum eins og ég sé með mann í hárinu. kannski það fæli frá lúsmý. og karlmenn, eðlilega. ég hugsa að ég kaupi þetta sjampó ekki aftur. samt er þetta frekar gott sjampó. fyrir utan lyktina. 

... ég snéri þessu við. það er ég sem hef álíka mikinn áhuga á karlmönnum og flugum. ég hef ekkert að gera við svoleiðis í nýja eldhúsið. (hvorugt).

nei, það má ekkert lengur

... eftir að hafa gengið frá háskólanum í reykjavík niður í miðbæ og þaðan upp endilangan laugarveg stóð ég í léttu leiðsluástandi fyrir utan hlemm og svitnaði í tweed-kápunni á meðan ég beið eftir almenningsvagni nr. 15. malbikið sem hafði fengið yfir sig eitthvað í ætt við hitaskúr andaði frá sér dáleiðandi mistri ekki ólíku því sem steig upp af líkama mínum undir kápunni eftir röska gönguna. einhverjir gæddu sér á skyndibita í sólinni og áhugasamur mávur vappaði milli gangstéttarhellna. hlemmur mathöll er vinsælt stopp í hádeginu. hjá fólki jafnt sem fiðruðum - líkt og bsí og bæjarins beztu. 

ég er í miðri hugsun um umbreytingarmátt birtu og skýja þegar ég tek eftir að farþegi í kyrrstæðum strætisvagni beinir að mér myndavél. ég greini ekki andlitið í gegnum skyggða rúðuna en get þó staðhæft með sjálfri mér að þetta sé karlmaður á miðjum aldri með sólgleraugu og vatnsgreitt ljóst hár. í huganum fletti ég upp öllum sem ég þekki og gætu heyrt undir lýsinguna en fæ enga samsvörun. ég get líka staðhæft að því miður er þetta ekki stjörnu-sævar. enda sá ég nýverið tilkynningu utan á dv um að hann sé kominn með kærustu. þar fór það.

ég sný mér snöggt undan en finn mig fljótt aftur í sömu stöðu, þegar vagninn tekur af stað og beygir inn rauðarárstíg þar sem hann nemur aftur staðar á umferðarljósum; að vera myndefni ókunnugs manns að mér óforspurðri og í mína óþökk. ég sný mér aftur undan og einbeiti mér að fuglinum sem virðist ekki deila ónotum mínum yfir uppákomunni enda undirlagður af annars konar áhyggjum; ekkert útlit er fyrir að arða af asíska réttinum sem maðurinn sem hann situr um snæðir úr pappabakka muni falla af plastgaflinum og hafna á gangstéttinni þar sem hverfandi líkur eru á að um hann verði slegist. 

mér tekst að bægja frá mér ergelsinu yfir óskammarfeilni tiltekinna karlmanna með því að sökkva mér ofan í rökræður við sjálfa mig um hvort það sé siðferðislega rétt að fóðra dýr á fæðu sem gerir þeim ekki gott? jafnvel þótt þau betli og okkur þyki skemmtilegt að fylgjast með þeim japla á einhverju sem kemst illa upp í þau? ætti ekki að hvíla yfir því sama stigma og að gefa smábarni sælgæti? eða öldruðum alsælu? ... nei, þetta með aldraða er ekki gott dæmi. gamalt fólk á að fá að gera það sem því sýnist. það er búið að vinna fyrir því. en ég stend með þessu um smábörnin. og dýrin, held ég. alla vega hvað varðar franskbrauð. það á ekki að gefa neinum franskbrauð. ÞAÐ jafnast á við að gefa smábarni alsælu. eða stera. 

sem sagt. niðurstaða. til tilbreytingar. 

skammgóður vermir

sólríkur sumardagurinn fyrsti og fólk baðar sig í svifrykinu. einhverjir klæðast léttri yfirhöfn og flestir eru húfulausir. þetta hlýtur að boða kaldasta sumar í manna minnum. og vænkandi hag flugfélaga. með tilheyrandi ugg í brjósti. ég er að velta því fyrir mér hvernig því yrði tekið ef ég færi að feta í fótspor gretu thunberg. einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að það vekti ekki sömu lukku ef ég, fjörutíuogaðverðafjögurra ára kennslukona, hætti að mæta í vinnuna og segði fljúgandi fólki til syndanna. ég held að engum þætti það þroskað. ég sé fyrir mér félagslega útskúfun og holskeflu af háðsglósum á samfélagsmiðlum. fullorðið fólk má ekki vera of róttækt. um að gera að vera meðvitaður en vinsamlegast koma með raunhæfar lausnir. og alls ekki þykjast vera eitthvað betri en annað fólk. það fer aldrei vel niður. þannig að ég held bara áfram að flokka ruslið mitt og halda mig á mottunni og líða eins og skraddara djöfulsins. ég verð að treysta gretu fyrir þessu máli. mér er nú þegar boðið í alveg nógu fá partý. 

hvorki sá besti né versti. heldur hinn síendurtekni.

ég veit ekki hvað hefur gengið á í höfuðstöðvum unesco þegar ákveðið var að hafa alþjóðlegan dag hamingjunnar og alþjóðlegan dag ljóðsins í einni og sömu vikunni en leiði að því líkur að gríðargóð stemning hafi verið í húsinu. eðlilega höfum við heimilisfólkið vart komist til vinnu sökum hátíðarhalda. maður lætur ekki sitt eftir liggja þegar heimsbyggðin tekur sig saman og fagnar grunnstoðum mannsandans. þrátt fyrir umhverfisangistina og brotnu hurðina á eldhúsinnréttingunni og postulínstönnina sem kostaði mig hálf mánaðarlaun og niðurstöðurnar úr styrkleikaprófinu sem ég tók á netinu. ég hefði kannski átt að láta það eiga sig. þ.e. að taka þetta próf. þetta er víst frekar marktækt próf. og því ansi deprímerandi fyrir minn prívat mannsanda að það segi mér að sá eiginleiki sem ég sé slökust í sé vonin. ekki beint í takt við vikuna - one inevitably feels like a failure. 

reyndar voru niðurstöðurnar úr þessu prófi almennt séð vonbrigði. minn mesti styrkleiki er víst the appreciation of beauty and excellence. sem eru mér engar fréttir. en hvað í fjandanum á ég að gera við það? benda fólki á að nýja lífræna rauðvínið í áfengisversluninni sé hreint afbragð og á ótrúlega góðu verði miðað við gæði og að nýju blokkirnar sem eru að rísa við eina af aðalumferðaræðum bæjarins séu illa staðsettar og ekki líklegar til að auka lífsgæði verðandi íbúa? how, oh how, can one be of use? ég var meira að vonast eftir einhverju eins og framkvæmdarorka eða útsjónarsemi (sem er reyndar ekki á listanum ... kannski þarf bara að eiga eitthvað við þennan lista). eitthvað í þá veruna hefði í það minnsta blásið mér í brjóst nægum krafti til að gera eitthvað í þessu með hurðina á eldhúsinnréttingunni. hún fór af hjörunum einhvern tímann í haust. eða í sumar. ég man það ekki. það er alla vega mjög langt síðan og mamma mín hefur krónískar áhyggjur af þessu. mamma mín er á spáni í splunkunýju íbúðinni sinni þar sem allar hurðir og hjarir eru í toppstandi og  vel slegnar golfflatir við hvert fótmál þannig að það er frekar leiðinlegt að ástandið á heimili örverpisins sé að svipta hana svefni. hún hefur meira að segja boðist til að kaupa handa mér nýja innréttingu. ég hef ákveðið að ég sé ekki nægur þurfalingur til að þiggja það. maður verður að halda í þennan snefil af mannlegri reisn sem maður hefur enn úr að spila. með eða án hurða og hjara. ég er alla vega ekki tannlaus lengur. það er eitthvað.

kannski ætti ég að útskýra þetta betur. þetta með tannleysið, það er að segja. ekki nokkur maður hefði  getað logið því að mér til lengdar hvað brotinn jaxl geti gert sjálfsmynd vel menntaðrar fjörutíu og þriggja ára gamallar konu. síðustu fjórar vikurnar, frá því hversdagslega andartaki þegar ég stakk nokkrum pekanhnetum upp í mig eftir spretthlaupin og gufubaðið og fann eitthvað bresta í munninum á mér - eitthvað sem augljóslega var ekki hneta - hefur mér liðið líkt og ég sé bæði heimilis- og atvinnulaus og hafi jafnvel verið það lengi - tilfinning sem átti lítið annað eftir en að styrkjast þegar ég áttaði mig á hvað þetta myndi kosta mig. og að ég fengi að öllum líkindum fljótlega hryggskekkju af því að tyggja alltaf bara öðrum megin. þannig að ég ákvað að þetta væri fínn tími til að prófa þessar föstur sem allir eru að stunda en ég sjálf hafði ekki treyst mér út í af þeirri augljósu ástæðu að mér þykir betra að borða en að borða ekki. en í ljósi aðstæðna leit þetta út fyrir að vera tilvalið. ekki síst þar sem föstur eiga að hafa undraverð áhrif á þarmaflóruna og geðheilbrigðið (hvort tveggja á mínu áhugasviði). við fyrsta kast virtist þetta því a triple win deal: tannleysisvænt, ódýrt og heilsueflandi. og þetta gekk ágætlega. þar til ég varð svöng. þá féll allt um sjálft sig. samt er sjálfsagi ofarlega á styrkleikalistanum samkvæmt prófinu sem ég tók á netinu. líkast til er ekkert að marka þetta próf. en mér líst nokkuð vel á nýju postulínstönnina. ég var dálítið feimin við hana fyrst en eftir því sem við kynnumst betur verð ég æ sannfærðari um að þetta muni allt blessast og að bráðum muni mér aftur líða eins og atvinnuöryggi mitt sé gott og staða mín á fasteignamarkaði sterk. þrátt fyrir brotnu hurðina. og gagnslausa styrkleika. haltu í hestana þína kona. enga græðgi.

en. alla vega. áfram veginn. annan hring. 

(og reynum að hafa gaman af því.) 

blátt gull

ef ég væri frumefni vildi ég vera vatn. mýkt og seigla. þrotlaus framvinda. staðföst yfirvegun. óumflýjanleg einbeitni. jafnvel beljandi fossar og straumharðar ár virðast fara sínu fram án þess að efast eða óttast og af algeru áreynsluleysi. foss einfaldlega verður að falla. áfram. árnar einfaldlega verða að streyma. áfram. og pollarnir - þeir sem ekki fá sig hrært fram á við - þeir seytla niður í grunnvatnið, aftur til upphafsins – eða hleypa ham og gufa upp í himinhvolfið. vatn er eilíf hreyfing. eilíft áframhald. vatn finnur alltaf leið. lausn. vatn dvelur ekki við óþarfa. lítur ekki til baka. og tekur ekki til sín. vatn nærir. skilyrðislaust og án hleypidóma. það sem það sverfur, sverfur það með mýkt og tíma. og langlundargeði. ekki hörku. ekki átroðningi. vatn þarf ekki að sanna sig fyrir einu eða neinu. það einfaldlega er.   

líðandi stund er gæðastund ef hún er lestrarstund en annars aðeins tómt stress (minnisblað frá dyngju drottningar)

ég gleymdi að kaupa vekjaraklukku. aftur. frá því að ... hvar á ég að byrja þessa frásögn? frá því að ég áttaði mig á því að gamli síminn minn, sem ég þurfti að taka aftur í gagnið eftir að nýi síminn varð fyrir óhappi, er ófær um að fylgja takti tímans? eða frá því að ég missti nýja símann í salernið á gistiheimilinu á stokkseyri í útskiftarferð nemenda minna sem gerði það að verkum að ég varð að „leita á náðir“ gamla símans sem hvorki vill gefa frá sér hljóð né veit hvað tímanum líður? hvorugan hef ég efni á að láta gera við og því er sem er; mig vantar vekjaraklukku! jafnvel þótt ég vakni yfirleitt af sjálfsdáðum milli sex og hálf sjö þá hefur þessi reynsla mín af „gangverki tímans“ gert mig (í besta falli) skeptíska á alla tímateljara heimsins – þar með talið mína eigin innbyggðu líkamsklukku.

en. let us not despair! nægjusemi mín og færni í að „elda út úr skápunum“ er slík að ef ekki væri fyrir þær stórkostlegu fjárhæðir sem ég eyði í bætiefni (lífrænt túrmerik, hveitgras, e-vítamín, d-vítamín, spirulina, zink, selen, meltingagerlar, omega-allt, grape seed extraxt, liðir, þaratöflur - þetta er máltíð út af fyrir sig) þá væri staðan í heimabankanum allt önnur og mun meira spennandi en reyndin er. ég er ofurseld krítarkortinu um ókomna framtíð og út yfir endimörk alheimsins. hversu lítillækkandi fyrir þann sem á stundum (í það minnsta) líður eins og englandsdrottningu (sjá fyrri færslu).

en. let us not dwell on matters of such mundain character! hvað er maður að lesa? því maður les. ég les; þess vegna er ég! sumarið fór í múrsteina. já, ég sagði múrsteina, ekki hundana. karl ove, sem ávallt fær mann til að spyrja sig: hvers vegna er ég að lesa þetta? hvers vegna fletti ég blaðsíðu eftir blaðsíðu sem á einn eða annan hátt segja allar frá því að opna og loka skápum og leggja frá sér glasið? svarið er: ég veit það ekki en hann neglir þetta einhvern veginn alltaf á lokasíðunum. mannandskotinn! gat hann ekki bara verið sætur og haldið kjafti? það hefði sparað okkur öllum töluverðan tíma.

en. svo var það ævisaga tove jansson. life. art. words. löng. en þess virði. tove jansson var stórmerkileg kona, listamaður og manneskja á hvaða tíma mælikvarða sem er og töluvert stærri en sínir múmínsnáðar eins og the summer book sem ég les í augnablikinu (og telst ekki múrsteinn) ber vitni um. sú bók er yndislesning og ekki skemmir fyrir að hún barst mér í pósti á afmælisdaginn frá yndisvinum erlendis. dásemd!

sapiens er enn á koddanum þótt grilli í síðustu kaflana og já, maður skammast sín fyrir að tilheyra þessari dýrategund. what a piece of work is man ... and what an idiot! frábærlega fræðandi og kostulega skemmtileg lýsing á þróun grimmustu dýra jarðarinnar; meistara sinnar eigin eyðileggingar; tegundinni sem lét hveiti gera sig að þrælum! ég verð að viðurkenna að kaflinn sem skýrir frá því hvernig hveititegundinni tókst svo hratt og laumulega að undirokar hina hugsandi veru gladdi mig einstaklega enda rímar hann með ólíkindum við bloggfærslu sem ég skrifaði fyrir um það bil tíu árum um það hvernig heimurinn fór til helvítis þegar maðurinn hóf að þreskja korn (eða eins og höfundurinn yuval noah harari orðar það: how wheat domesticated man). vík frá mér satan og allt þitt heimilisfólk! á upphafslestrarstigi er svo ritgerðarsafn stórvinkonu zadie smith, feel free. þarf að kom að því síðar.

en. yndi allra ynda og fegursta hjartablómið er óumdeilanlega hin órólegu (ekki múrsteinn) eftir linn ullman. ég get eiginlega ekki talað um þessa bók af neinu viti. því þetta er bók af því tagi sem maður lokar og grætur og langar samstundis að fletta aftur á fyrstu síðu og gráta áfram og óskar þess mest að maður hefði skrifað hana sjálfur. undurfögur, sár og djúp, solid stuff.

en. þar sem nú er haust og ég „mætt til starfa“ í launavinnunni, þá er gott að grípa í eitthvað líkara minnisbók sem rúmast í meðal brjóstvasa en múrsteini, eitthvað eins og til dæmis tvímála útgáfu af batleby skrifari í þýðingu míns kæra rúnars helga sem gaf mér hana á dögunum og gladdi mig mikið. ef einhver kann íslensku er það minn góði lærifaðir og lesningin unun eftir því. frábærlega fyndin en um leið sorgleg stúdía á hlýðni og óhlýðni og mannfjandsamlegu umhverfi kapítalismans. fussumsvei! eru fleiri upphrópunarmerki en orð í þessari færslu? það verður þá bara að hafa það. ég verð að hátta mig. því ég á enga vekjaraklukku. og verð því að vekja mig sjálf. ég, þessi óstabíla vera – og svo gott sem drottning breska heimsveldisins! hvar er teið mitt ... ?

10.000 klukkustunda reglan

í gærdag ætlaði ég mér sækja samræðustund hjá heimspekikaffihúsinu. ég hef einu sinni áður sótt slíka samkomu og þótti það bæði hressandi og þankavekjandi. umræðuefnið þetta sinnið var sú áleitna og þarfa spurning „hvernig losnum við úr viðjum vanans?“ ... ég hefði átt að skáletra sögnina ætlaði í upphafssetningunni hér framar. til áhersluauka. staðreyndin sem ég er að reyna að lifa með í dag er nefninlega sú að þrátt fyrir ásetninginn komst ég aldrei á þennan samræðufund. af vanabundnum ástæðum. það er: mínar vanabundnu athafnir stóðu í vegi fyrir því að ég kæmist á viðburðinn í tæka tíð. sem er synd og skömm. ég hefði augljóslega getað lagt eitt og annað gagnlegt af mörkum. og sjálf haft gagn af. mínar daglegu vanabundnu athafnir eru lygilega tímafrekar. og þó ég fari regulega í gegnum það hverju ég gæti mögulega hent út af stundaskránni kemst ég aldrei að neinni niðurstöðu sem ég get almennilega fellt mig við. og held mig þar af leiðandi við óbreytt ástand. hvað þetta orðasamband er ógeðfellt! óbreytt ástand. ég vil ekki ígrunda þetta nánar. ég óska þess að haustið vari að eilífu. einhvern tímann í gamla daga, þegar ég var minni og einfaldari að formi og inntaki (og átti auk þess ekki guðdómlega fallega kápu úr handofnu tweed-efni) þótti mér sumarið (eða sú takmarkaða birtingarmynd þeirrar árstíðar sem norðurhvelsbúar gera sér að góðu) albesti tími ársins. en ég er fullorðin núna. og næmari á fegurðina í hverfulleikanum sem gerir hvert andartak svo dýrmætt og tifandi. og þar fyrir utan á ég auðvitað, eins og ég tæpti á rétt áðan, þessa dýrðlegu kápu. fólkið sem óf í hana efnið hefur ekki einbeitt sér að öðru en tweed-vefnaði í meira en hundrað ár. það hefur með öðrum orðum gert það að ófrávíkjanlegum vana að fara höndum um tweed-efni upp á hvern einasta dag í hundrað ár. það sést. þetta er kápa sem fólki langar að koma við. samt ekki á þann hátt að það sé óþægilegt. meira eins og ég sé the queen of england and all things englishhhhh. þegar ég geng hér um hæðirnar í haustinu, klædd þessari kápu og með hundinn minn, líður mér nákvæmlega þannig. eins og ég heiti elísabet og beri rómverskan tölustaf í stað eftirnafns. eini munurinn er sá að ég á ekki skotvopn. og ekki eins mikla peninga. en slíkt er smávægilegt þegar manni líður eins og maður sé drottingin af englandi. (ég skáletraði núna. til áhersluauka.)   

fundið ljóð

þegar ég hef öðlast næga innsýn í eitthvað annað en að safna hári segi ég kannski eitthvað mjög merkilegt. en í augnablikinu held ég mig við orð annarra:

"nothing can happen to one except what is already similar to oneself. till one changes."

tove jansson

að óloknum slætti

... um hádegisbilið hefur himininn svo gott sem lagst til jarðar og þegar ég ösla yfir mýrlendið undir helgafellinu í hriplekum gönguskóm fæ ég ekki varist þeirri hugsun að stemmingin sé að verða allt að því bíblíuleg. hvern hefði grunað að þvílíka ofgnótt af vatni væri að finna utan furðuheima goðsagna og refsiramma hinnar helgu ritningar? ég hef heyrt undan af því og ofan í radíóinu að það skrifist á bresku þjóðina að sál mín og skófatnaður liggi undir veðraskemmdum en verð að viðurkenna að ég skildi ekki fyllilega samhengið þar á milli. orsakasambönd veðurfræðinnar eru mér hulinn leyndardómur. ég er einföld manneskja. ég reyni að lifa með því sem er. þannig að ef náttúran hagar sér eins og um haust þó almanakið vilji meina eitthvað annað þá reyni ég að láta þar við sitja. maður á ekki að reiða sig um of á hið fyrirframgefna. það endar oftast með vonbrigðum. ... ég er að ræða þetta af meiri yfirvegun en efni standa til. hið rétta er að ég hef stóraukið bætiefnaskammtinn og loftfirrtu lotuæfingarnar. aldrei að sofna á verðinum. mínir andlegu innviðir skynja ekki nema að litlu leyti að orðið hafi árstíðarskipti. en líkaminn virðist ekki velkjast í vafa; það sem að jafnaði vex upp úr hársverði mínum og undan naglabeðunum (og vísindin segja mér að séu dauðar frumur!) sprettur svo undur hratt að grös og trjágróður um rigningasumar eiga ekkert svar. og ég ekki heldur, ef út í það er farið. hvern morgun sest ég upp í rúminu og segi við refinn að þetta geti ekki gengið svona mikið lengur; það er hætt að skipta nokkru hverju ég klæðist fyrir ofan mjaðmabein. en maður má ekki barma sér. í fjarska kasta menn krónu og sparka í bolta. í kjölfarið liggja einhverjir í blóði sínu og tárum. skógar eyðast. börn týnast í hellum og eru lokuð inni í búrum. allt þetta veit ég því á meðan alheimurinn þenst út er heimurinn sífellt að verða minni. ég er að smíða kenningu um áhrif þeirrar togstreitu sem slík grundvallarþversögn skapar í taugakerfi manna. tíminn mun leiða í ljós hvort hún heldur vatni. sjálf hef ég reyndar týnt tímanum. síminn minn neitar að gefa mér réttar upplýsingar í þeim efnum og ég á ekki armbandsúr. mig bráðvantar armbandsúr. armbandsúr sem segir sex því talvan mín er of stór til að ég „beri hana á mér“ öllum stundum. auk þess gengur hún ekki við allt í fataskápnum. sem er viss forsenda. og nú leyfi ég þessu að líða ...  

lífi mitt í ljóði

Elegía

Fullvaxin spegilmynd

gegnumlýst

í röntgengeislum

nýársdags.

Brotið kjúkubein

á baugfingri vinstri handar,

brak bernskunnar

ryðgað milli bringspalanna.

Höfuðkúpan

loftþéttur kúpull

úr gleri,

lagður yfir safn stillimynda; 

            augu föður míns í baksýnisspeglinum á gömlum trabant snemma á níunda áratugnum.

            Hendur hans að herða gjörðina utan um ávalan kvið hestsins, úfinn í vetrarfeldinum, áður en hann lyftir mér á bak.

            Risavaxinn líkami þyrlunnar þar sem við stöndum hönd í hönd í opnu flugskýlinu þaðan sem sér í hafið.

            Heiðursvörður við fánaklædda líkkistu á hafnarbakkanum á hryssingslegum degi í nóvember.   

/.../

Að lifa lífi sínu einn.

(Vakna

vaka

sofna

sofa)

og grafa spörfugla gærdagsins

án hluttekningar,

því nándin

er dýpsta

sárið.

Rafglóandi taugabrautir          

- göng

í gegnum tímann -

rangt tengdar

við sjálfið;

hvern dag horfi ég á hendur mínar 

– líflínan

morkin gúmmíteygja, trosnuð í báða enda –

og minni mig á

ártalið;

frumurnar

sem skipta sér;

aldur

tanna minna og beina;

barnið sem varð fullorðið.

Í sjónjaðrinum björgunarþyrlan.

lífsþorstinn

staðan: jólatréð er enn á pallinum; dáið. erikurnar frá því í vor eru enn í leirpottunum, einnig úti á palli; dánar. pallurinn sjálfur er dauðvona sökum vanrækslu; í þurrki er ég of upptekin í náttúruskoðun og sundi til að bera á hann; það er bannað að bera á pallinn sinn í vætu. og einhvern veginn eru lögmál náttúrunnar á þann veg að með hverjum þurrkadegi styttist í vætuna. það hef ég reynt á eigin sál. eftir margra mánaða augnþurrk féll ég loks saman á jógadýnunni nýverið og grét eins og umkomulaus brjóstmylkingur. það hlaut að koma að því. nú get ég eiginlega ekki hætt. né gert upp við mig hvort er betra. og nákvæmlega þess vegna leyfist mér á laugardagskvöldi að drekka ótæplega hvítvín með fiskinum og salatinu og hlusta á dánarfregnirnar og wicked games með chris isaak. ég er ung kona – staðhæfing sem í ljósi þess sem hér ofar er ritað hljómar í besta falli dapurlega; máttleysislegt uppreisnaróp; vantrúa andvarp. hljóðlát einvera er orðin mér svo inngróið ástand að suma daga kemur það mér beinlínis í opna skjöldu að líta í spegil og fá þar staðfest að ég hafi tvö sett af hvorum útlim, tvö augu, tvö brjóst ...  fjúkið af öspunum smeygir sér í gegnum rifuna á eldhúsglugganum og ertir í mér augun og ég gríp nokkrum sinnum andann á lofti áður en ég hnerra með hávaða í olnbogabótina svo hundinum bregður. skjalið í tölvunni er stopp í tuttuguogfjögurþúsundfjögurhundruðsjötíuogþremur sundurlausum orðum. þakrennan er farin í sundur um sig miðja. flísalögnin á baðherberginu hefur svo gott sem staðið í stað frá páskum og ég horfi enn aðeins í eina átt. ég hef ekki lausn á neinu þessara verkefna. ég hef frekar lítið verksvit. og virðist hafa siglt í þrot. ergo; staðan.      

allt hefur sinn tíma er annað orðatiltæki sem mér leiðist (svo maður vísi fram en ekki aftur í sín eigin orð)

í dag keypti ég loks tarte au citron. það hefur staðið til frá því ég kom en þrátt fyrir að bakarí séu um það bil það síðasta sem höfuðborg frakkaríkis skortir hefur mér einhvern veginn ekki orðið neitt úr neinu í þessum efnum. ég er nákvæmnismanneskja með svona hluti. og rétta kakan virtist aldrei ætla að gefa sig fram á rétta augnablikinu. satt að segja var ég að verða hálf uggandi yfir hversu treglega þessi kökubissness ætlaði að ganga hjá mér; það er ekki eins og ég sé með franskt ríkisfang; mér fannst beinlínis komin brunalykt af málinu. en á flandri mínu í dag kom ég af rælni við hjá manni sem hefur bakað kökur síðan 1685. og þó mér leiðist orðatiltækið æfingin skapar meistarann eins mikið og manni mögulega getur leiðst eitthvað (vér óþolinmóðir einfaldlega nennum þessu ekki) verð ég að segja að það hefur sannarlega skilað sér fyrir þennan tiltekna mann að halda sig svo staðfastlega að verki í öll þessi ár. sem ég efa ekki að hann hafi gert. eftir að hafa borðað þessa köku dettur mér ekki annað til hugar en að maðurinn segi satt og rétt frá um starfsaldur. í sem stystu máli sé ég ekki eftir einni einustu af þeim sjö evrum sem ég eyddi í þessa köku þó hún hafi sannarlega verið agnarsmá í sniðum og hafi þar af leiðandi horfið ofan í mig á töluvert færri mínútum en sjö. ég myndi giska á eina og hálfa. mínútan er dýr í heimi kökumeistara parísarborgar. live with it. það rignir. ef eitthvað er næstum jafn yndislegt og parís á sólríkum degi er það parís í rigningu. og af því maður er allur fyrir upplifunina (og telur ekkert eftir sér í þeim efnum) borðaði ég mína tarte au citron undir laufmiklu tré í stað þess að bíða með það þar til heim væri komið. sem ég ætla að leyfa mér að segja að hafi verið hárrétt ákvörðun. ég var orðin rennblaut í fæturna og kjóllinn límdist við mig þegar þetta fína tré varð á vegi mínum og þar sem pappaaskjan utan um kökuna virtist ekki vatnsheld og á góðri leið með að leysast upp í eitthvert deigkennt form, ekki ósvipað því sem örþunnur möndlubotn innihaldsins hafði haft fyrir baksturinn í brennheitum ofni bakarans, ákvað ég með sjálfri mér að einmitt þarna undir trénu væri rétti staðurinn til að njóta köku of such distinguished origin. um þetta hef ég ekki fleiri orð en þau að ég hafði rétt fyrir mér. maður á ekki að monta sig. það hefur stytt upp og rakinn stígur upp af götunum í síðdegismollunni. mig langar ekki heim til mín. sem eru öfugmæli. hið rétt er að mig langar ekki til míns meinta heimilis. eins og ég þreytist ekki á að benda ættingjum mínum á þegar ég slæ á þráðinn til að „minna á mig“ þá tel ég mig einmitt vera heima hjá mér. ákvörðunin um fæðingarstað minn (af hverjum sem hún var tekin) virðist hafa verið byggð á misskilningi. þetta er agalegt. ég veit ekki hvert ég á að sækja þetta mál en verð að segja að mér þykir upptaka þess brýn. þetta er einfaldlega spurning um réttlæti. hugtak sem mér skilst að sé frönsku þjóðinni tamt. svo ég fer með þetta alla leið. allez allez, justice! (ég tala enga frönsku). því miður sýnist mér þó allt útlit fyrir að réttlætið í þessu máli nái ekki fram að ganga fyrir föstudag og fyrir þær sakir muni einhver ólánsamur frakki fá verulega slæma tilfinningu fyrir ferð sinni til þess staðar sem hann hefur í einhverju óskiljanlegu stundarbrjálæði látið selja sér sem an exotic hotspot of the third degree. lygi! blekking! reykur og speglar, segi ég steyti hnefann í þá átt sem ég tel norður (ég er mjög áttavillt manneskja). hvað get ég sagt? ég er gersigruð kona. enn einu sinni hefur tíminn komið mér á óvart með sínu linnulausa áframhaldi. hvað sá náungi er óþreytandi við sína tilbreytingarlausu iðju! ég er alltaf jafn bjargi lostin þegar ég skrifa dagsetninguna efst á blaðsíðu dagbókarinnar á morgnana og lít tvisvar á bæði símann og stikuna efst á skjá tölvunnar til að fullvissa mig um að þetta sé rétt. júnílok. hvernig fer hann að þessu? það er sumar. það er heitt. við erum í parís, for crying out loud! taktu þér frídag, maður, þú átt það inni! ég fæ mér annað hvítvínsglas og skola af kirsuberjunum sem ég hef ákveðið að hafa í forrétt. ekki getur maður nærst á kökum einum saman. þó ég eigi það sannarlega skilið miðað við þær raunir sem bíða mín á föstudag. megi kökunum rigna af frönskum himni fram að helgi. en nú hætti ég. arrêt! (ég tala enga frönsku). þvæ blúndunærfötin og legg þau til þerris í gluggakistuna. fylgist með bergfléttunni vaxa og drekk hvítvínið. og bíð eftir regninu.    

því eilífðarenigmað er það eina sem ég elti.

fyrirrennari minn í marokkóska stúdíóinu hér í cité des artes virðist hafa verið nokkur áhugamaður um leyndardóma læknislistarinnar. nema hann hafi einfaldlega verið heilsuveill – dæmigert fyrir mig að gera ekki ráð fyrir hinu hagnýta gildi hlutanna – og ástands síns vegna þurft að kynna sér fyrirbæri á borð við purpuras vasculaires og hématurie af illri nauðsyn fremur en áhuga. (ég vel þessi dæmi af handahófi, ég hef ekki hugmynd um hvað þetta þýðir.) ef svo er vona ég að maðurinn hafi fengið líkn meina sinna. sem er vonandi tilfellið fyrst hann skildi þennan doðrant eftir hér í litla fataskápnum ásamt nokkrum úrklippum úr tímariti eða ferðabæklingi frá grískri eyju; hvítkölkuð hús og kúpt þök í miðjarðarhafsbláum lit, og máðri ljósmynd af blárri hurð á niðurníddum grjótvegg, að því er virðist einnig í grísku umhverfi. myndin er prentuð á kodak royal ljósmyndapappír og hefur á einhverjum tímapunkti verið fest upp með grófu teiplímbandi sem skagar út af efri brún hennar; kusk og ryk sitja í límfletinum svo hann hefur tapað allri viðloðun og myndin tollir ekki uppi núna þegar ég reyni að festa hana fyrir ofan kommóðuna þar sem ég held hún tæki sig vel út í kompaníi við skartgripaskálina og basilíkuplöntuna. ... blá bók, blá þök, blá hurð ...  það sló mig fyrst núna að að þessi litur gengur eins og blár þráður á milli „leifanna“ af þeim sem á undan mér er genginn (vonandi þó ekki á vit feðra sinna). þegar hitann lægir í eftirmiðdaginn ætla ég rölta yfir í litlu pappírsbúðina í næstu götu og vita hvort ítalirnir – sem þar selja pappír svo dýrlegan viðkomu að ég hætti mér helst ekki þar inn – geti ekki hjálpað mér með bút af góðu límbandi. það er einhver seiður í þessari bláu hurð. hún er sett saman úr þremur grófum, misbreiðum tréplönkum og á henni miðri um lóðréttan ás en örlítið hægra megin við miðju lárétt er önnur minni, gluggi réttara sagt, umlukinn á að giska fimm sentimetra breiðum karmi. málningin hefur máðst af karminum svo hann er vel greinilegur á myndinni þó hún sé fremur illa lýst – hún virðist staðsett í skuggsælu húsasundi. ég veiti því athygli að hurðarnar eru báðar lokaðar og þegar ég gaumgæfi myndina betur sé ég að eingöngu sú minni hefur á sér hún. sem er einkennilegt í ljósi þess að þeir sem mögulega gætu nýtt sér svo smáan inngang – í fljótu bragði koma mér aðeins kettir og dúfur til hugar – eru óneitanlega illa útbúnir til að hleypa sér inn einir og óstuddir; þetta er húnn af því taginu sem þarf að snúa; þeim sem í hann tekur þurfa augljóslega að vera áskapaðir gagnstæðir þumlar. en einhvern veginn finnst mér eins og þetta sé ekki endilega hurð sem mann langi til að ljúka upp. ég er nokkuð viss um að maður fái meira út úr því að geta sér til um hvað liggi henni að baki. þannig er það með suma hluti. og fólk reyndar líka ef út í það er farið. stundum finnst mér eins og nákvæmlega þetta sé lærdómurinn sem mér sé ætlað að draga af lífinu: hvenær opnar maður hurð og hvenær opnar maður ekki hurð? ég hef klúðrað þessu oftar en ég kæri mig um að muna. borgin er heit og himininn tandurhreinn og gyllingar minnismerkjanna loga hvarvetna eins og litlir, sjálfsprottnir eldar. lauf bergfléttunnar bærast varla í dag. ég hef ekki undan að kæla sódavatnið. sem er helsta ástæða þess að upp úr fimm neyðist ég til að opna flösku af góðu chablis og ballansera með ólívum. maður vill ekki ofþorna. og þurfa jafnvel að fletta upp í hinni óskiljanlegu bláu bók sér til bjargar. fyrirhyggjusemi er list sem ég hef tileinkað mér svo eftir er tekið en aðeins á afmörkuðum sviðum. og þau svið ná hvorki yfir skipulag fjármála né notkun á sólarvörn. en ég hef áhyggjur af því síðar. ég er í öðru. og eins og árangursfræðin boða þá borgar sig að gera eitt í einu og gera það vel. alla leið. slá hvergi af. þannig að. þessi bláa hurð ... 

að rata heim. beint af augum.

einhvern veginn er óhugsandi að vera ekki utandyra í parís. þó litla stúdíóíbúðin sem ég hef tekið á leigu næstu þrjár vikurnar sé eins indæl og hugsast getur; espressókanna, eitt rúm, eitt borð, þrír stólar, berir veggir og síðast en ekki síst tveir stórir gluggar sem má opna í heild sinni og virða fyrir sér ógnarstóra bergfléttuna á gafli hússins hinum megin við portið, þá líður mér beinlínis eins og ég sé borginni ótrú ef ég dvel of lengi inni við. ég get með engu móti skilið þá hugmynd fólks að til parísar verði maður að fara með ástinni sinni. að mínu viti er það eitt að ganga hér um göturnar slík gnægð af félagsskap að einni elsku til viðbótar væri einfaldlega ofaukið. ég held ég gæti fest rætur hérna. nærst á ætiþistlum og geitaosti og geómetríu breiðstrætanna sem þoturnar teikna speglakort af úr hvítum rákum þegar þær skjóta sér leið yfir heiðan himininn á leið sinni til ómerkari áfangastaða. ég er ekki að setja mig í stellingar. mér gengur það eitt til að punkta hjá mér einföld sannindi. maður á að segja satt. mér er vel við frönsku þjóðina. sér í lagi þann hluta hennar sem mannar þjónastéttina. allt þetta tal um ókurteisi og skítugt hár í þeirri starfsgrein er tómur leirburður sprottinn af augljósri öfund. það er einmitt eitthvað hreinskiptið við fas og framkomu fólks hérna. áreynslulaus glæsileiki sem neitar að biðjast afsökunar á sjálfum sér. enda veit ég ekki af hverju maður ætti að vera að því. sjálfsskömm er ekki pródúktívt ástand. og óákveðni er ekki kynþokkafull. ég trúi því að arkitektar borgarinnar hafi haft eitthvað álíka í huga þegar þeir gerðu hina beinu línu að fagurfræðilegu viðmiði. ég minni mig á þetta á morgnana þegar ég væflast um ranghalana í kollinum á mér og bregð fyrir mig fæti í annarri hverri hugsun; stundum er bein lína besta leiðin; maður þarf bara að rétta úr sér. miða skýrt. tálga burt hið óþarfa. sjá langt. og leggja af stað.       

nóg þarf að vera nóg.

ég ætla ekki að hugsa um hvað ég greiddi fyrir þessar ólífur. enda veit ég það ekki. ég spurði ekki um verð þegar ég bað um þær yfir afgreiðsluborðið ásamt sneið af mildum geitaosti og pikkluðum apríkósum. sem er gott. það borgar sig ekki að kafa of djúpt í svona hluti. þannig að nú fæ ég mér örlítið meira rauðvín og nokkrar ólífur til viðbótar þó faktískt sé ég orðin södd og ætti ekki að vera að þessu meir. mér hlýnar ekki. frá því ég fer á fætur og þar til ég leggst til svefns er mér kalt á höndum og fótum og öllu þar á milli – sama hverju ég klæðist og hvort sem gluggar standa opnir eður ei. þetta er orðinn ákveðinn fasti í tilverunni. eitthvað sem hægt er að treysta á að haldist stöðugt frá degi til dags. ullarsokkapörunum í sokkaskúffunni hefur fjölgað fjórfalt í vetur og ég er nánast alltaf í sömu peysunni – þeirri þykkustu – þó hingað til hafi það verið ákveðin afstaða í lífinu að fara helst ekki í sömu flíkina tvo daga í röð. stundum velti ég því fyrir mér hvort tíminn sé til þess gerður að við brjótum öll okkar boðorð? ... nánast allt sem ég tek mér fyrir hendur er glíma í þeirri rándýru list að dansa á fínni línu milli reglu og flæðis. að storka endurtekningunni. hinu stífa ritúali. jafnvægi þar á milli er óræður hlutur sem hvílir sjaldan í hendi og enn sjaldnar í huga. og þó það megi lifa með flestu er engum hollt að eltast við skottið á sjálfum sér. jafnvel hundar virðast heimskir í þeim leik. málið er að mér leiðist. það er hættulegt. kannski það hættulegasta í heimi. þeim sem leiðist er trúandi til að leggjast í alls kyns vitleysu; berja í vegg í þeirri von að hann megi breytast í hurð; gera alls kyns andlitsgrettur, sirkuskúnstir og bakfettur í von um að framkalla umbreytinguna utan frá og inn; liggja langtímum yfir púsluspili úr þúsund bitum sem allir eru í nákvæmlega sama lit; eyða síðustu krónunum í óútskýranlega dýrar ólífur og pikklaðar apríkósur ... ég er að bíða eftir sprengingu. í sálardjúpinu. í skynjuninni. sjálfinu. minn prívat miklihvellur. þetta þyrfti ekki að fara hátt. engin þörf á fréttatilkynningum eða opnuviðtölum. þetta yrðu náttúruhamfarir fyrir mig eina. heimurinn héldi áfram að snúast. blátt yrði áfram blátt. lóur enn falskir vorboðar. aðeins ég myndi merkja breytinguna. það væri nóg      

árlegt blót

það eina sumarlega við þennan dag er sítrónulíkjörinn sem ég er að dreypa á mér til hugarhægðar. jú ókei, og farið á glasbrúninni eftir rauða varalitinn minn. allt annað er viðbjóður. og ég ætla ekki að segja neitt gleðilegt. en hann er sannarlega góður. líkjörinn það er. enda ítalskur. og er að gera sitt til að róa mig niður eftir að hafa nærri orðið úti við að viðra hundinn minn. það var djarfur leikur. mögulega var ég þó aldrei jafn hætt komin og á dyraþrepinu við heimkomuna – jafn ömurlegt og frá er að segja. þar sem ég lagði ennið að glerhurðinni í blöndu af létti og örmögnun eftir barsmíðarnar frá haglélinu sem dundi á okkur ferfættlingnum í spássitúrnum fann ég mér til skelfingar að ég var of loppin á höndunum til að hleypa mér inn á mitt eigið heimili. ég ætlaði aldrei að hafa það af að koma lyklinum í skrána. og jafnvel eftir að hann small loks í –ég ætla ekki að fara út í hversu oft ég þurfti að gera hlé á þeim tilraunum til að þurrka sultardropastreymið úr nefinu á mér – leið dágóð stund þar til ég gat snúið honum og opnað. best að að elda eitthvað létt. svo maður brjálist ekki endanlega. helst eitthvað með ferskjum og basil ef hverfiskaupfélagið leyfir. sem er stórkostlega hæpið. af því ég bý ekki á ítalíu. ég ætla að fá mér meiri líkjör (af hverju er ég ekki löngu búin að drekka þessa flösku?). og bæta á varalitinn. fleira hef ég ekki að segja. þar hafið þið það. bless.  

páskaliljan

í dag ætlaði ég að umpotta og vera öll upp á við. spírall í átt að sólu. það átti að vera minn sporbaugur. í dag væri sólarhátíð í mínu nafni. og ég væri hætt að gráta. öll mín tár hefðu orðið eftir á götunum í parís; þar væru pollarnir enn að þorna og andlit látbragðsleikaranna hefðu tekið að sér sorgina í svip mínum. hún ætti annað heimili núna. en hér í eldhúsinu mínu skini sól. himininn væri heiður. og gluggarnir nýþvegnir. eitthvað á þessa leið ómuðu þankar mínir í morgun þegar ég fór fram úr og smeygði fótunum í græna hælaskó í tilefni dagsins. ... suma daga er óvenju langur vegur genginn frá fótaferð til náða.