Elegía
Fullvaxin spegilmynd
gegnumlýst
í röntgengeislum
nýársdags.
Brotið kjúkubein
á baugfingri vinstri handar,
brak bernskunnar
ryðgað milli bringspalanna.
Höfuðkúpan
loftþéttur kúpull
úr gleri,
lagður yfir safn stillimynda;
augu föður míns í baksýnisspeglinum á gömlum
trabant snemma á níunda áratugnum.
Hendur hans að herða gjörðina utan
um ávalan kvið hestsins, úfinn í vetrarfeldinum, áður en hann lyftir mér á bak.
Risavaxinn líkami þyrlunnar þar sem
við stöndum hönd í hönd í opnu flugskýlinu þaðan sem sér í hafið.
Heiðursvörður við fánaklædda
líkkistu á hafnarbakkanum á hryssingslegum degi í nóvember.
/.../
Að lifa lífi sínu einn.
(Vakna
vaka
sofna
sofa)
og grafa spörfugla gærdagsins
án hluttekningar,
því nándin
er dýpsta
sárið.
Rafglóandi taugabrautir
- göng
í gegnum tímann -
rangt tengdar
við sjálfið;
hvern dag horfi ég á hendur mínar
– líflínan
morkin gúmmíteygja, trosnuð í báða enda –
og minni mig á
ártalið;
frumurnar
sem skipta sér;
aldur
tanna minna og beina;
barnið sem varð fullorðið.
Í sjónjaðrinum björgunarþyrlan.
