það fyrsta sem ég geri þegar ég
vakna og sest upp í rúminu er að stinga nefinu í hálsakotið á hundinum. lyktin
af honum er mildasta leiðin inn í daginn. við föðmumst nokkra stund áður en ég
tek endanlega ákvörðun um að fara á fætur og smeygi mér í mjúka, bláa
bómullarbolinn yfir náttkjólinn. núorðið þarf ég yfirleitt ekki að fara í
ullarsokkana. það vorar. morgnarnir eru undurbjartir. ég tipla berfætt út á pallinn
til að hleypa hundinum út í garð og hristi höfuðið þegar hann biðlar til mín
með augunum að koma með. hann biður mig þessarar sömu bónar á hverjum degi. ég
hristi alltaf höfuðið. en á morgun mun hann samt reyna aftur. af því vonin er
rammasta taugin. hvort sá sem vonar er maður eða hundur gildir einu. ég blanda
sítrónuvatnið og drekk það í einum teyg með hörfræolíunni áður en ég strýk yfir
gólfið og kalla á hundinn að láta kött nágrannans í friði. úr hátölurunum
heyri ég tom waits halda því lágstemmt fram að ekkert geti haldið aftur af
vorinu. eitthvað í laglínunni vekur með mér þá tilfinningu að hann sé að tala
um eitthvað meira en venjuleg árstíðarskipti. og að það tengist að einhverju
leyti því sem ég var að segja um vonina. ég get ekki gert upp við mig hvort ég
eigi að vera honum sammála. stundum er eins og tilveran sé úr örþunnu gleri. ég
greiði svefnflókann úr hárinu með fingrunum og borða bát af appelsínu með
járnmixtúrunni samkvæmt læknisráði. appelsína og járn ganga víst sérstaklega
vel í efnasamband í líkamanum. ég hef ákveðið að ástæðan sé sú að járnið
leysist samstundis upp í ljósinu frá appelsínunni, sem líka nefnist glóaldin,
og streymi þannig mun hraðar en ella út í blóðrásina. ég hef ekkert fyrir mér í
þessu. en mér finnst skýringin sennileg. einföld og eðlileg. jafn einföld og
eðlileg og sú staðreynd að mér þykja appelsínur góðar og að það veitir mér
hugarró að strjúka yfir gólfið fyrir morgunmat. út um eldhúsgluggann merki ég
breytingar á öspunum. þær eru næstum ósýnilegar auganu en ég greini þær samt.
tom virðist vera að segja satt. ég verð að hætta að efast um alla hluti. það
stíflar orkuflæðið. þess vegna er ég alltaf þreytt. þrátt fyrir birtuna og
járnið og appelsínurnar ... nákvæmlega núna, núna á meðan ég horfði út um
eldhúsgluggann, niðursokkin í hugsanir um mitt eigið magnleysi, flaug þrastapar
á rúðuna með háum skelli ... ég ætla að skrifa þetta aftur ... það flaug
þrastapar á eldhúsgluggann rétt í þessu, ekki einn þröstur, heldur tveir. par.
kannski hjón. þau liggja þarna á pallinum mínum. innan um allt rotnaða laufið
sem ég ætlaði að grafa í dag. tveir snúnir hálsar. blóðugur goggur. krepptir
fætur. skyndilega hefur dagurinn breytt um tón. að grafa rotnað lauf er eitt. að
grafa spörfugla er örlítið annað. mig langar ekki að skrifa neitt meira. það er sem ég segi. stundum er tilveran lítið annað en örþunnt gler.
