og diskókúlan er víðsfjarri, víðsfjarri, ég hugsa ekki einu sinni um hana, svo um hvað hugsar þrjátíuogátta ára gömul einstæð móðir á laugardagskvöldi eftir gufubað og heilvax og eldamennsku og eitt og hálft rauðvínsglas; aðallega eitthvað á þá leið að það væri nú agalega leiðinlegt að takast aldrei að skrifa neitt af viti, skrif ganga illa og efinn er mig lifandi að éta, eitthvað það mest óþolandi ástand sem hægt er að hugsa sér er að hafa ekki hugmynd um hvað maður ætli að skrifa en gera sér um leið fyllilega grein fyrir því að vera ekki bara töluvert ritfær manneskja heldur vel það og eiga sér þar af leiðandi ekkert til málsbóta, vandinn liggur fyrst og síðast í því að vera gríðargóður í spretthlaupinu en allverulega mikið slakari í langhlaupinu, maður missir einbeitinguna og nennuna og þegar verst lætur áhugann og fer að telja sér trú um að mann langi hvort eð er ekkert til að skrifa neitt og sé yfir höfuð sama um alla hluti, sérstaklega skrif, þetta kallast að ljúga að sjálfum sér, ég lýg oft að sjálfri mér, sjaldnar að öðru fólki, það geri ég ekki nema í ýtrustu neyð, eins og til dæmis þegar litla músin spyr mig hvort ég vilja hlusta á hana syngja titillagið úr frosin, þá lýg ég eins og ég er löng til og segi „já, endilega“, mér finnst þetta viðbjóðslegt lag þó það sé reyndar agnarögn skárra í flutningi músarinnar en í upphaflegri útsetningu, hugsanlega vegna þess að músin talar ekki ensku og kann þar af leiðandi ekki textann, sem er afspyrnuvondur, ég vona að það verði ekki gert framhald af þessari mynd, það færi alveg með samband okkar músarinnar, ég verð að reyna að kenna barninu að hlusta á almennilega tónlist, sú aðgerð öll misheppnaðist reyndar algjörlega í uppeldinu á mínu eigin barni sem hlustar á tóman óhróður á youtube alla daga og lokar sig inní herbergi þegar ég hækka í springsteen að syngja um fjöldamorðingjann frá nebraska, hvað getur maður gert? guð veit að maður hefur reynt, eitt af því sem barnið fékk oftar en einu sinni að heyra frá vinkonum sínum í æsku var athugasemdin „mamma þín er alltaf að spila svo skrýtna tónlist“, kannski fór ég vitlaust að þessu, kannski er maður bestur í því að skjóta sig í löppina, en það er laugardagskvöld og ég hugsa ekki um diskókúluna, nei, ég hugsa um fíkjutréð sem hún eva át af og það hvort ástin sé yfir höfuð möguleiki, horfi svo á yfirgengilega væmin myndbönd af hundum og eigendum þeirra, dapurlegt, sannarlega dapurlegt, og nú er auðvitað eðlilegt að fólk spyrji forviða: af hverju í veröldinni ertu að hafa fyrir því að vaxa á þér fótleggina (athugið að hér er átt við fótinn eins og hann leggur sig frá klofi og niður að ökkla) og handakrikana (eins og það er nú agalega óþægilegt)?! og ég svara þá svellköld: hvað svo sem öðru líður þá er maður alltaf sitt eigið vitni og sjálfsagt að vera álíka kurteis við sjálfan sig og aðra eða; komdu fram við sjálfan þig eins og þú vilt koma fram við aðra eða; það er óþarfi að standa sig illa í öllu, ég hef þegar staðið mig illa einu sinni í vikunni, mætti í munnlegt próf algjörlega yfir mig undirbúin og svo lömuð af stessi að ég var ekki fyrr sest niður fyrir framan kennarann en öll þau orð sem ég hafði nokkru sinni lært – gildir þá einu hvort við erum að tala um á ítölsku eða íslensku – gufuðu upp úr höfðinu á mér og þá alveg sérstaklega þessi sem ég var búin að undirbúa vandlega fyrir þetta próf, hvað ég sagði í framhaldinu veit ég ekki, eitthvað hlýt ég þó að hafa sagt því á einhverjum punkti sagði kennarinn: va bene, og vísaði mér út, sem ég lét ekki segja mér tvisvar og hrasaði út af skrifstofunni andstutt og eldrauð í framan og gott ef það var ekki kattarhlandslykt í handakrikunum á mér, bene bene
