um óþarfa átroðning kaupmanna þó ég þurfi í búð

birgðarnar í ísskápnum eru í sögulegu lágmarki og eiga sér næstum óhugnalega hliðstæðu í bankareikningnum mínum, innkaupalistinn fyrir næstu búðarferð er svo yfirgripsmikill að ég held að ég verði að gera mér kaflaskipta útgáfu af honum (mjólkurkælir, kjötvörur, hreinlætisvörur, grænmetis/ávaxtakælir, heilsurekki, hlutirseméghefekkiefniáenkaupisamtafþvíégheldaðégséeðalborin) svo ég eigi mér einhverntímann afturkvæmt og snúi ekki heim með innkaupapoka ala da husband, þ.e. fullan af handahófskenndu rusli sem vanvirðir heilagt stríð mitt við unnar kjötvörur, eitt og annað minnir mann svo á að jólamánuðurinn nálgast, þar ber fyrst að nefna þann árvissa jólafyrirboða að hundurinn er að byrja að fara úr hárum, nú þegar er eins og það hafi snjóað í stofunni og í desember verður þetta orðið viiiiiiirkilega áhugavert!!! í seinni tíð finnst okkur fjölskyldunni bara ekkert varið í nóakonfektið nema verulega vel loðið, í öðru lagi fékk ég svo hagkaupsblaðið inn um lúguna í morgun þar sem blaðberinn minn skorar greinilega mjög lágt í lesskilningi og nær ekki innihaldi textans á hárauða miðanum á útidyrahurðinni, "engan fjölpóst" stendur þar skýrum stöfum, spurning um að setja þetta fram myndrænt fyrir greyið (one hates to give mixed messages and leave others feeling perplexed), en sumsé er hagkaupsblaðið í dag stútfullt af hverskyns jólaglaðningi enda ekki ráð nema í tíma sé tekið drottinn minn í dýrðarbjargi!!! þarna voru tildæmis tryllingslega sexý miss santa undirföt, sem ég myndi nú ekki láta góma mig dauða í en sjálfsagt stingur einhver þessu í skóinn hjá viðhaldinu, og svo ulltu auðvitað svínasteikur þarna um allar síður sem mér finnst nú bara viðbjóður miðað við heilsufar landsmanna almennt og nýjustu fréttir úr veröld svína, eitthvað neyðist maður nú samt til að fara að huga að jólum þar sem gjafirnar í ár verða að öllum líkindum handgerðar úr tilfallandi úrgangi og sækja innblástur í dagatalið frá sorpu, hugsa nú kona hugsa!!!

um heilandi áhrif lesturs og sjálfslygarann mig

hafi fólk ekki lesið "fimm mílur frá ytri von" eftir nicolu barker mæli ég með því að þið gerið það næst þegar þið eruð í fýlu, það hefur undraverð áhrif á ýldusúra lund eins og ég komst að í gær þegar ég faldi mín bólgnu augu á bak við neongræna kápuna og leit ekki upp fyrr en ég hafði lokið við verkið, það skal tekið fram að það dregur alls ekki úr skemmtuninni að fá sér bjór með, eftir að hafa étið steralyf í skammtastærðum sem aðeins verður lýst sem amerískum og krónísku mauli ofnæmislyfja hef ég nú tekið á mig mitt fyrra form og virðist ekki trufla gesti og gangandi með útliti mínu, alla vega hætti ég mér út úr húsi seinni part dags í gær og vakti enga sérstaka athygli (maður næstum móðgast), í mesta óttakastinu yfir stjórnlausum hamförum holds míns lofaði ég sjálfri mér og almættinu öllu mögulegu fengi ég heilsuna á ný, til dæmis að sniðganga algerlega sætindi og sykur í hvaða formi sem er og láta ekkert annað en lífræna fæðu innfyrir mínar varir, núna þegar mestu hörmungarnar eru gengnar yfir og þar á ofan prjónaklúbbur hjá elskulegri móður minni í kvöld (en ég hef heyrt því fleygt að hún eigi brúntertu í frystinum) stend ég í djúpum rökræðum við saurlífssvínið innra með mér sem heldur því fram að loforð gefin í öfgakenndum aðstæðum sem banka uppá óforvarandis og ógna velferð og jafnvel lífi fólks, séu alls ekki marktæk og beri engan vott um skynsamlega hugsun, svona er maður nú ístöðulaus og blankur af viljastyrk, er það furða þó maður sé með allt meira og minna niðrum sig í lífinu og með handónýtt ónæmiskerfi í kaupbæti, mér er spurn?

"don´t you taunt me with perfection, I have other things to do...."

viðauki við boðorðin tíu

þú skalt muna að þú ert hversdagsengill

þú skalt forðast tálsýnina

þú skalt hafa hemil á svartsýni þinni

þú skalt treysta á mátt góðseminnar

þú skalt praktísera glaðværð

þú skalt gera þitt besta

þú skalt trúa sannfæringu þinni

þú skalt halda ró þinni og halda áfram

halda ró þinni og halda áfram

halda ró þinni og halda áfram

halda ró þinni og...*

*í samræmi við nútíma pedagógíu var hér markvisst reynt að sleppa því að nota orðið ekki, það er sona dáldið dóminerandi í boðorðunum, þú skalt ekki þetta og hitt alveg með vísifingri og allt, betra að vita hvað maður á gera í staðinn fyrir að vanda sig við að forðast það sem maður á ekki að gera, skýrari skilaboð elsku guð, ég held þetta gæti leyst margt í mínu lífi, að vita hvað ég á að gera

umpottanir og ummyndanir ofnæmissjúklings

einhversstaðar er því haldið fram að drottinn leggi ekki meira á mann en hann veit að maður geti borið, ég segi nú bara eins og móðir teresa; mikið vildi ég að hann ofmæti ekki svona svakalega burðarþol mitt, síðastliðinn sólarhringur hefur nefninlega verið dáldið eins og sena úr þeirri gerð hryllingsmynda sem velta sér uppúr hvers kyns líkamsummyndunum, í slíkum myndum vaknar söguhetjan gjarnan við það að hún er að ummyndast í eitthvað fremur ólekkert kvikindi, í kvikmyndahúsum bæjarins er einmitt verið að sýna eina slíka mynd, skrímsladramað district 9 sem ég fylgdi eiginmanni mínum á og hafði nokkuð gaman af, ég hef ekki skemmt mér eins vel síðustu klukkutímana við að reyna svipuð hamskipti á eigin skinni, og þegar ég segi skinni þá meina ég það bókstaflega, eftir að hafa umpottað nokkrum stofublómum í gærkveldi á eldhúsborðinu (því ég hugsa stundum ekki lengra en framfyrir nefið á mér og ég er mjög nefsmá kona) fór ég að kenna til kláða á hægra augnlokinu, verandi sá ofurnæmi ofnæmisgrís sem ég er tók ég eina ofnæmistöflu og lagðist svo til svefns, klukkan fjögur í morgun vaknaði ég svo við gól í barninu sem þurfti aðstoð við að pissa, eitthvað finnst mér ég undarleg í skrokknum og einhvernveginn virtist tungan ekki lengur passa í munninn á mér en það hefur hingað til ekki verið vandamál, ég sendi barnið í rúmið, fór aftur inná bað og kveikti ljósið í þetta skiptið, ja margt býr í myrkrinu svo ég taki ekki dýpra í árina, við mér blasti eitthvað sem minnti mig á fisktegundina sem blæs út og skiptir um lit í streituvaldandi aðstæðum, að dulitlu leiti (afar litlu meira að segja) líktist þessi fiskur konu sem ég deili líkama með og mætir mér oftast þegar ég lít í spegil, sú er ágætis manneskja og yfirleitt nokkuð huggleg þó hún eigi það til að gleyma að greiða sér, blöðrufiskurinn starði stokkbólgnum augum á eldrautt og upphleypt holdið á hálsi, höndum, baki og brjósti, fann hvernig hann hitaði og klæjaði svo að í eitt augnablik hugleiddi hann að ná sér í ostaskerann eða parmesanrifjárnið til að lina kvalirnar, rak út úr sér undarlega þykka tunguna og sannfærðist um að hans hinsta stund væri upprunnin, svo mjög var blöðrufisknum brugðið að hann hringdi á lækni sem reyndist svefndrukkinn og pirraður og ekki í stuði til að líkna sjúkum, "róa sig bara niður" sagði doktorinn eins og pabbinn í draugasögulaginu á uppáhaldsgeisladisk dóttur minnar, "fá sér eina, tvær ofnæmistöflur og reyna að sofna" sagði hann því bólgnar tungur um miðja nótt eru auðvitað ekkert til að missa svefn yfir, vesalings fiskurinn sem einna helst var farinn að líkjast eldrauðum gúmmíhanska sem einhver hafði blásið í missti nú samt svefn enda ekki klæddur til að taka á móti dauðanum þó læknirinn væri þreyttur og ekki nema fjórir tímar í að heilsugæslan opnaði, í morgunsárið hræddi kvikindið svo líftóruna úr afkvæmunum sem fórnuðu höndum og ákölluðu æðri máttarvöld, yngra barnið var reyndar svo morgunfúlt að það lét sér nægja að virða móðurígildið fyrir sér með svip sem var einhversstaðar mitt á milli vantrúar og viðbjóðs, á heilsugæslunni beið mín sem betur fer öllu umhyggjusamari læknir en sá sem ég eyddi nóttinni með, mikil indælis kona sem skildi alvöru málsins og skrifaði uppá mjög stóran skammt af steralyfjum fyrir mig, fátt er jafn traustvekjandi og að lyf innihaldi mikið af sterum, gott gott, svo benti hún mér á að kannski ætti fólk með gróðurofnæmi ekkert að vera að umpotta uppá eldhúsbekknum með sáðmold sem er búin að standa opin úti á palli síðan snemmsumars, já og alls ekki að fara svo að sýsla með mat á þeim sama eldhúsbekk, sérlega ekki ef maður ætlar að éta hann sjálfur og komast lifandi frá því

faaaaaaaaallegt

hver gæti ekki hugsað sér útsaumaðar gólffjalir, alla vega finnst mér þetta töluvert fegurra en plastparketið mitt... gæti samt farið illa þegar hundurinn mígur á gólfið

hönnun monica jarg

hjónabandspóstur hinn seinni

þegar ég kom heim úr vinnunni til að hafa vaktaskipti við eiginmanninn, sem hefur setið yfir svínasjúku barninu alla vikuna, beið mín myglaður grjónagrautur á eldavélinni og kjötsúpa sem var farið slá svo verulega í að ég hugsa að ég hefði komist í nokkurt ölvunarástand hefði ég bragðað á henni (ég stóðst þó freistinguna sem sýnir að áhyggjur mínar af því að ég sé áfengissjúklingur eru ekki á rökum reistar), auk þessa var allnokkuð af óhreinu leirtaui uppá borðum og eitthvað bar á því að hlutir væru ekki á þeim stað sem við almættið höfum ætlað þeim, ég skerpti aðeins á hrukkunni milli augabrúnanna og hugsaði með mér að athafnir eiginmanns míns (eða öllu heldur skortur á þeim) séu svo sannarlega í flokki með mörgum af stærstu leyndardómum lífsins, guð einn veit hvað þessi maður gerir við tímann, ég snéri mér að grísnum sem er óðum að hressast og spurði hvað pabbi hefði eiginlega verið að gera í allan dag, barnið horfði á mig tómlegum augum og svaraði "öööh ekki neitt bara eitthvað í tölvunni" (hér kemur skýringin á því að niðurhalið mitt er óðum að klárast!!!), ekki svo að skilja að ástand heimilisins hafi verið svo skelfilegt að mér hafa blöskrað og gramist þannig að eiturgufurnar hafi staðið út úr vitum mínum, þetta var svosem ekkert stórmál heldur meira bara svo kostulegt, að vissu leyti dáist ég að þeim eiginleika að geta legið innan um rotnandi matvæli án þess að það örli á þeirri hugsun að kannski væri þessu betur komið í ruslatunnunni, teygja bara úr sér í sófanum og downloada öðru vídeói á meðan nýtt form af lífverum myndast í pottum og pönnum svo fnykinn leggur yfir hálft heimilið, ja miklir eru töfrar youtube ég segi ekki nema það, ég held ég myndi hreinlega ganga svo langt að segja að þeir jafnist á við kvenmannsbrjóst slíkur er dáleiðingarkrafturinn, maður á bara ekkert í þetta undur svei mér þá

um hinar dökku hliðar hjónabandsins

stundum vöngum við elskhuginn svona í eldhúsinu, hann er samt mjög lélegur dansari og uppátækið fer alltaf jafnilla í hundinn sem þenur út augun og urrar, verandi það barnalega karlmenni sem eiginmaður minn er grípur hann hér tækifærið til að snapa fæting við skynlausa skepnuna og urrar á móti, til að nudda salti í sárið klípur hann mig svo í rassinn uppí opið geðið á sjúklega afbrýðissömu dýrinu sem sprettur á lappir og geltir hamslaust, það er á þessu andartaki sem ég hætti að fá eitthvað út úr dansinum og sný mér að öðrum og einfaldari verkum, eitt er að horfa framhjá stirðbusagangi dansfélagans sem slefar á hálsinn á manni en að leyfa þeim hinum sama að nýta sér aðstöðu sína til að nýðast á minni máttar er bara ekki í dæminu, maður veltir fyrir sér hvort það hefði ekki verið betra að fá sér páfagauk...sem gæludýr á ég við ekki eiginmann

vegna tæknilegra örðugleika...

ég ræð ekkert við þennan spilara, hann stendur í þeirri meiningu að hann sé stilltur á shuffle og geti bara spilað það sem hann er í stuði fyrir það sinnið, þetta er vitaskuld vitleysa, ég hef alltaf valið vandlega lag með pósti dagsins og myndi aldrei láta slíkt ráðast af handahófi, ég er ekki manneskja sem gantast með jafn háalvarlega hluti og tónlist, samt er það þannig að í hvert sinn sem ég opna þessa síðu hljómar nýtt og nýtt lag án þess að ég hafi átt neytt við röðina á playlistanum mínum, þetta er reyndar dálítið intressant fyrir mig prívat og persónulega því fátt afhjúpar mann jafn miskunnarlaust og playlistinn manns, tónlist er svo samofin hugarástandi mínu hverju sinni að það að fletta þessum spilara er ekki ólíkt því að fletta dagbók, þegar ég leita í ipoddinum mínum færist öll ákvarðanataka sjálfkrafa og óumflýjanlega yfir á tilfinningasviðið, ég hef aldrei geta tileinkað mér þá tækni sem sálfræðingar predika að skella hressri tónlist á ef ég er að andast úr depurð, það væri eins og að ljúga að vini sínum og auk þess ekkert hessandi heldur eingöngu til þess fallið að ala á óyndinu og geðillskunni, sömuleiðis hlustar maður ekki á alla tónlist allan ársins hring, tónlist er líka árstíðabundin, elskan hann scott matthews sem kom siglandi til mín alla leið frá ammríku núna nýverið spilar til að mynda hið fullkomna soundtrack fyrir haustgöngutúra, þegar fer að frysta og dimma fyrir alvöru róta ég svo í hillunum eftir damien rice og beth orton, ef maður ætlar að horfa á norðurljós er eins gott að hafa eitthvað dramatískt í eyrunum, það gefur því augaleið að þetta músíklottó sem er í gangi hér á síðunni veldur mér töluverðum sársauka, þó hef ég tekið þann pólinn að þetta sé betra en þögn, mér fannst þetta blogg hálfómögulegt áður en ég fékk það til að hljóma, þögult blogg gengur ekki, alla vega ekki það sem er á mínu framfæri

raunir smáfólks

kríuljósið skælir, varirnar skjálfa og tárin eru stór, hún vill ekki vera í frístund eftir skóla, vill ekki meira svona skipulagt prógram eftir skóladaginn, vill komast heim og vera með mömmu og pabba, ég hugsa stundum um hvað ég hafi verið heppið barn að hafa ekki þurft að kynnast því að fara í skóladagvistun langt fram eftir degi og aldrei þurft að vera í leikskóla að neinu viti, það held ég hefði aldeilis kynnt undir geðhvarfasýkinni í minni að kúldrast innan um endalaust áreiti og tímaramma og regluverk, ég man ennþá hvað það var gott að labba heim til mömmu úr skólanum og vita að hún væri búinn að hræra bönunum og eplum útí súrmjólk og smyrja heimabakað brauð, á morgun fær barnið mitt brimsalta dollusúpu og brauð með bónusskinku í hádegismat, ég kæmi þessu ekki niður þó einhver handsterkur aðstoðaði mig með trekt

sunnudagsvalkvíðinn

sunnudagar eru til vandræða, þegar ég var lítil kom það fyrir að mamma fór með mig í kirkju á sunnudögum en annars hafa sunnudagar aldrei haft neitt sérlega vel skilgreint hlutverk í lífi mínu og ég get aldrei ákveðið hvort mér finnast þeir skemmtilegir eða frekar döll, þess vegna á ég alltaf dáldið erfitt með að ákveða í hvað ég nota þá, af því maður er soldið þjakaður af þeirri tilfinningu að maður þurfi að nota tímann í eitthvað, ekki bara láta hann eyðast, sérstaklega frítímann sinn því maður á svo lítið af honum, kannski er ég samt bara föst í einhverri hugsanavillu með þessa hluti (eins og svo margt annað), það er þarna þetta með að njóta dagsins, óþarfi kannski að finnast maður alltaf þurfa að vera rosalega pródúktívur

það er uppselt á airwaves, bömmer (ekki það að ég eigi einhverja peninga)

jón kalman og steinunn sigurðar að gefa út bækur fyrir jólin, muchos fantastic!

skortur á sálarfóðri býr til bragðdauft fólk

eitthvað er mér flökurt í dag, hugsanlega af svefnleysi og hugarangri en þó gæti ótæpleg kaffidrykkja átt hlut í máli, lífsleiði geri mann lystarlausan, föst fæða nærir að svo takmörkuðu leiti að hún er gagnlaust eldsneyti fyrir áhugahvötina, ég velti fyrir mér hversu mikið leiðindi mín myndu vega kæmi ég þeim í fast form, ég gef mér það að kílógrammið sé sú mælieining sem best væri fallið til mælinga á lífsleiða, sjálfsagt væri líka hægt að notast við rúmmeterinn þó fljótt á litið virðist hann ekki geta náð yfir þann eiginleika lífsleiðans að kremja þó vissulega gæti hann sýnt fram á umfang og dýpt sem eru ekki síður veigamiklir eiginleikar viðfangsins, mér finnst full ástæða til að spyrja hversu leiðinlegur maður getur orðið áður en eitthvað efnislegs eðlis gefur sig, undan þunganum á ég þá við, réttast væri að selja mig í sláturhús til að þyrma vammlausu fólki við hörmungunum en að öllum líkindum er innvolsið jafn bragðlaust og andinn og ekki nokkrum manni boðlegt

aðstoð óskast í reikningi

ég er algjörlega hugsjúk mig langar svo í þetta, held bara að mig hafi aldrei vantað neitt jafnmikið, sjóntaugin hafði varla komið skilaboðunum til heilans þegar ég henti mér á veskið mitt og gramsaði eftir visakortinu, fyrir rælni staldraði ég svo við hið ómerkilega formsatriði verðið, 300 dollara, þ.e. gjaldmiðillinn bandarískur dollari sem núna stendur í 125 krónum, nú er ég arfa slök í reikningi og hugsaði með mér að þetta væri örugglega bara eitthvað smotterí en ákvað samt að slá það inní vasareikni svona eiginlega bara af því að hann lá beint fyrir framan mig, ég horfði lengi á töluna sem birtist á skjánum, ég hristi höfuðið og velti fyrir mér hvaða gloríur ég hefði eiginlega verið að gera, sló dæmið inn aftur þess viss að nú fengi ég aðra niðurstöðu og gæti þrykkt kreditkortanúmerinu mínu inní tölvuna og eignað mér alla þessa fegurð, en útkoman var óbreytt, núna er ég að telja mér trú um að maður eigi ekki að margfalda 300 með 125, er það ekki vitleysa, á ég ekki bara að deila, í alvöru talað ég get ekki átt að borga næstum 38000 krónur fyrir hárskraut, þó það sé vintage...eða hvað

vilji fólk láta pynta sig með fegurð er meira hér

going bonkers

það er ekki eins og ég hafi ætlað að hafa þetta svona, ég fór ekkert á fætur í morgun staðráðin í að standa mig sem verst á sem flestum sviðum, samt verður það að segjast eins og er að í dag var ég töluvert frá mínu besta sama hvar við drepum niður fæti, ég byrjaði daginn á að rífast við dóttur mína, ástæða rifrildisins var heiftarlegur ágreiningur um innihald nestispakka ósjálfráða einstaklinga, barnið grét, móðirin (a.k.a ég) skellti ísskápshurð og egg brotnuðu, með þetta á samviskunni lagði ég af stað í vinnuna þar sem mér tókst að láta ýmislegt framhjá mér fara, til dæmis að mæta á gangavakt og vera á tilteknum tíma í tiltekinni kennslustofu hvar biðu mín ringlaðir áttundu bekkingar, hefði maður verið almennilega með sjálfum sér hefði maður vitaskuld flýtt sér heim til sín og lagst uppí rúm til að valda ekki frekari skaða, en nei, sökum samviskubits yfir rifrildi morgunsins limpaðist ég niður inní dýrustu búllu bæjarins mosfellsbakaríi og lét það eftir úrillu barninu að kaupa eitthvað sem innihélt ekkert nema hvítt hveiti og hvítan sykur, viðbjóðinn hámaði barnið svo í sig yfir amerísku barnaefni heima hjá ömmu, á meðan sat ég í eldhúsinu og drakk kók og át rækjusalat og stóð mig afar illa í að halda uppi samræðum sökum slappleika og þrálátra flensueinkenna, að segja að ég hafi verið leiðinleg væri alls ekki að taka of sterkt til orða, ég nefni það mér til málsbóta að ég hef haldið mig í tölvunni í allt kvöld og forðast að ónáða fólk með nærveru minni, þegar ég slekk á tölvunni fer ég svo beint uppí rúm, hugsa að ég taki ekki sjensinn á að bursta tennurnar

haustljós

ef allir haustdagar væru eins og þessi helgi er búin að vera hefði ég ekkert út á það að setja, maður verður alveg auðmjúkur í þessari fegurð, mikið vildi ég geta fangað þessa birtu í ljósaperur og notað í vetur í staðinn fyrir flúorviðbjóðinn í kennslustofunni minni sem borar sig bak við augun mín og misþyrmir ennisbeinunum, best væri að leggjast út, grafa sig í fallin lauf og lesa í guðabirtunni þangað til það frýs

maður er ekki alltaf jafn mælskur...af ýmsum ástæðum

ég var gasalega þreytt í vinnunni í dag eftir veikindafjarveruna, í augnablikinu hef ég aftur á móti innbyrgt of mikið af einu og öðru til að geta notað lyklaborð af nokkru viti, ég biðst forláts, það eitt er ljóst að sumt fólk er mér kærara en annað...nú hef ég slegið inn svo mörg æ fyrir l og , fyrir . að ég held að mér sé öruggast að hætta, fer að kaupa hundamat og reyni síðar, over and into the unknown

allir í bátana! - nei ég held ég syndi bara...takk samt

síðustu mánuði hef ég lagt mig í líma við að fylgjast ekki með fréttum og minnast ekki á samfélagsmálefni á þessu bloggi, í gær gat ég svo ekki setið á mér þegar ég heyrði af afsögn ögmundar jónassonar, fyndið hvernig sömu útjöskuðu frasarnir eru ennþá það eina sem fólki dettur í hug til að lýsa stöðunni, á forsíðu fréttablaðsins í dag er enn allt í "ólgusjó", bjarni ben segir að jóhanna hafi "misst ögmund fyrir borð", ég er alveg hissa á að hann kveði ekki sterkar að og segi að hún hafi hent honum fyrir borð svona til að hámarka dramatíkina, allavega held ég að ögmundur sé mjög vel syndur og hef ekki áhyggjur, gæti meira að segja hugsað mér að fá mér sundsprett með honum, enn tala sjálfstæðismenn um "glundroða", þetta er þeirra eftirlætisorð, það þýðir að það séu ekki allir sammála, fólk skiptist á skoðunum og hefur ólíkar hugmyndir sem það viðrar og ræðir, sem sagt algjör upplausn og allt í volli, slíkt er auðvitað ótækt og ekkert hægt að afsaka sig með því að umræðuefnin séu einhver þau erfiðustu í sögu íslenska lýðveldisins, sigmundur davíð er samt uppáhaldið mitt, það er svo dásamlegt hvernig hann tekur að sér hlutverk hinnar frelsandi hetju, vinamargur í útlöndum og tilbúinn til að bjarga deginum, ég er viss um að í skólaleikritum hafi sigmundur davíð alltaf viljað leika riddara og eigi búninginn ennþá inní geymslu, sverð og allt, þetta er samt eitthvað ekki alveg að virka hjá honum, alla vega dettur mér alltaf fyrst í hug fógetinn í nottingham en ekki hrói höttur þegar ég sé sigmund í fréttunum, pr liðið hans þarf að vinna í þessu, ég myndi byrja á að skipta um útgeislun